မႏၱေလးေရာက္ .ေအာက္ပိုင္းသားႏွင့္ ေဒသိယစကား

..................................................................
ေအာက္ပိုင္းမွာ......ထီေပါက္စဥ္
မန္းတေလးမွာ.....ေပါင္းခ်ဳပ္
ေအာက္ပိုင္းမွာ....ခံုဖိနပ္
မန္းတေလးမွာ....ေရစိုစီး
.......................................
တစ္ေန႕ ..အေဆာင္ေရွ႕မွာ....ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္..လကုန္ၿပီး ထီေပါက္စဥ္ လုိက္ေရာင္းတယ္။ ...ေပါင္းခ်ဳပ္၊ ေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႕....ေအာ္ေရာင္းတယ္။ ေအာက္ပိုင္

းသား ေက်ာင္းသားက.....စားစရာအသည္ မွတ္လို႕ ...ေပါင္းခ်ဳပ္ မစားဘူးဖူး..၀ယ္စားဦးမွပဲဆိုၿပီး လွမ္းေခၚၿပီး ..ေပါင္းခ်ဳပ္ တစ္ရာဖိုးေလာက္ပါ.....တဲ့။
............................................
ခံုဖိန္သည္ လာေတာ့လဲ.....ေရစိုစီး ..ေရစိုစီး...လိုက္ေရာင္းတယ္။ သူ႕နားထဲမွာ...ေရစိုေစ့ ဆိုၿပီးၾကားေတာ့.........ေရစိုစီး.....တစ္ရာဖိုးတဲ့ဗ်ာ....(မန္း..န.ပ.သ အေဆာင္ ၁၉ အမွတ္တရ)

လူ႕ျပည္ႏွင့္ တမလြန္ခရီး ဘယ္ေလာက္ေ၀းသလဲ

     လူ႕ျပည္ႏွင့္ တမလြန္ခရီးသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ ေ၀းကြာသနည္း။ ဤအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ -

(က) လူ႔ျပည္မွ ေသလြန္၍ လူ႕ျပည္၌ ျပန္ျဖစ္ေသာသူ၊

(ခ)လူ႕ျပည္မွ ေသလြန္၍ နတ္ျပည္,ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔၌ ျဖစ္ေသာသူ၊

(ဂ) လူ႔ျပည္မွ ေသလြန္၍ ငရဲျပည္ တို႔၌ ျဖစ္ေသာသူ၊

        ထိုသူတို႔သည္ လူ႕ျပည္မွ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေသလြန္(စုေတ)ၾကကုန္သည္ရိွေသာ္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္၊ ငရဲျပည္တို႔တြင္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရာက္ၾကကုန္သေလာ။ သို႔မဟုတ္ အတားအဆီး၊ အနီးအေ၀း အေလ်ာက္  ေရွ႕ေနာက္ျခားနားၿပီးမွ ေရာက္ၾကကုန္သေလာ ဟူေသာ ျပႆနာမ်ိဳးကို လူတိုင္းသိလိုၾက၏။

        အထက္ပါ ျပႆနာရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိလိႏၵမင္းႀကီးသည္ အရွင္နာဂသိန္မေထရ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးခဲ့ဖူးေလသည္။

        ““အရွင္ဘုရား ဤလူ႔ျပည္၌ ေသဆံုး၍ ျဗဟၼာ့ျပည္တြင္ ျဖစ္လာေသာသူႏွင့္ ဤလူ႔ျပည္၌ ေသဆံုး၍ ကသ္ၼီရတိုင္းတြင္ ျဖစ္လာေသာသူတို႔တြင္ အဘယ္သူက ၾကာျမင့္၍ အဘယ္သူက လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ပါသနည္း””

        ““မင္းႀကီး ထိုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ အညီအမွ်ပင္ ျဖစ္ေပ၏””

        ““အရွင္ဘုရား ဥပမာေပး၍ ရွင္းျပေတာ္မူပါဦး””

        ““မင္းႀကီး သင္သည္ အဘယ္အရပ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသနည္း””

        ““အရွင္ဘုရား (အလသႏၵကၽြန္းရိွ) “ကလသိ”မည္ေသာ ရြာ၌ဖြားျမင္ပါ၏””

        ““မင္းႀကီး ထိုကလသိရြာသည္ ဤသာဂလၿမိဳ႕ေတာ္မွ မည္မွ်ေ၀းသနည္း””

        ““အရွင္ဘုရား ယူဇနာႏွစ္ရာ ေ၀းပါ၏””

        ““မင္းႀကီး ကသ္ၼီရတိုင္းသည္ ဤသာဂလၿမိဳ႕ေတာ္မွ မည္မွ်ကြာေ၀းပါသနည္း””

        ““အရွင္ဘုရား တစ္ဆယ့္ႏွစ္ယူဇနာ ေ၀းပါ၏””

        ““မင္းႀကီး ကလသိရြာကို ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားလိုက္ပါေလာ့””

        ““အရွင္ဘုရား ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားၿပီးပါၿပီ””

        ““မင္းႀကီး ကသ္ၼီရတိုင္းကို ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားလိုက္ပါေလာ့””

        ““အရွင္ဘုရား ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားၿပီးပါၿပီ””

        ““မင္းႀကီး ထိုႏွစ္ခုတြင္ မည္သည့္အရပ္ကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားရပါသနည္း။ မည္သည့္အရပ္ကို လွ်င္ျမန္စြာ ေအာက္ေမ့,စဥ္းစားရပါသနည္း””

        ““အရွင္ဘုရား အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ အညီအမွ်ပင္ ျဖစ္ပါ၏””

        ““မင္းႀကီး ထို႔အတူပင္ ျဗဟၼာ့ျပည္ႏွင့္ ကသ္ၼီရတိုင္းရိွ ပဋိသေႏ္ၶေနသူ အသီးသီးသည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ အညီအမွ်ပင္ ၾကာေလ၏။ မင္းႀကီး ေကာင္းကင္၌ ပ်ံသြားေသာ ငွက္ႏွစ္ေကာင္တြင္ တစ္ေကာင္သည္ သစ္ပင္အျမင့္၌လည္းေကာင္း၊ တစ္ေကာင္သည္ သစ္ပင္အနိမ့္၌လည္းေကာင္း တစ္ၿပိဳင္နက္ နားေလ၏။ ထိုငွက္ႏွစ္ေကာင္အနက္ မည္သည့္ငွက္၏ အရိပ္သည္ ေျမႀကီး၌ ေရွးဦးစြာ ထင္၍ မည္သည့္ငွက္၏ အရိပ္သည္ ၾကာမွ(ေနာက္မွ) ထင္ေလသနည္း””

        ““အရွင္ဘုရား ငွက္ႏွစ္ေကာင္၏ အရိပ္သည္ ေျမျပင္ေပၚ၌ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထင္ပါ၏””

        ““မင္းႀကီး ထို႔အတူပင္ ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္သူႏွင့္ ကသ္ၼီရတိုင္း၌ ျဖစ္သူႏွစ္ဦးတို႔လည္း အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ အညီ အမွ်ပင္ ျဖစ္ပါ၏” ဟူ၍ ေျဖဆိုခဲ့ေလသည္။

တမလြန္ဘ၀ရိွႏိုင္ပံုယုတ္ၱိမ်ား

   တမလြန္ဘ၀ကို ယံုၾကည္မႈသည္ လူတို႔၏ ပင္ကိုယ္ဆန္းစစ္ေတြးေခၚမႈအရ ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသည္ အသိၪဏ္ကို အသံုးျပဳေတြးေခၚတတ္စကပင္ ““လူသည္ ဤဘ၀သို႔ မေရာက္မီ ယခင္က တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဘူးခဲ့သေလာ၊ လူေသၿပီးသည့္အခါ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ရန္ရိွေသးသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ လူသည္ ယခုပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္စၿပီး ယခုပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ပင္ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ မည္ေလာ’’ စေသာဘ၀ဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ေမးလာခဲ့ပါသည္။ မ်ားစြာေသာလူတို႔က လူသည္ ဤပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ စၿပီး ဤပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ ဆံုးမည္မဟုတ္၊ ယခင္ကစ၍ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေသၿပီးေနာက္ တြင္လည္း ျပန္လည္၍ ျဖစ္ဦးမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ ေနာက္ဘ၀ကို ယံုၾကည္မႈ၏ အစပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာ၌ လူတို႔ယံုၾကည္ခဲ့သည့္အတိုင္း တမလြန္ဘ၀မ်ား ရိွႏိုင္,မရိွႏိုင္ (သို႔မဟုတ္) ေနာက္ဘ၀ရိွ,မရိွဆိုသည္ကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရန္လိုပါသည္။

       ယေန႔ေခတ္ သပၸံပညာသည္ အလြန္တိုးတက္ ေနေသာေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ အရာရာကို သိပၸံပညာျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးၿပီး သက္ေသအေထာက္အထားရိွ၍ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ျပႏိုင္မွသာလွ်င္ လက္ခံေလ့ရိွၾကသည္။ သက္ေသ အေထာက္အထား မရိွသည္တို႔ကို လက္ခံယံုၾကည္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ၾက၏။ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္မႈ(သံသရာ)ကိုလည္း သက္ေသအေထာက္ အထား ခုိင္လံုစြာမျပႏိုင္ဟူေသာ ဆင္ေျချဖင့္ သိပၸံနည္းမက်ဟုဆိုကာ မယံုၾကည္လိုၾကေပ။

       ကမၻာေပၚ၌ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ ဘာသာ၀ါဒမ်ားရိွရာ အသီးသီးေသာဘာသာ ၀င္တို႔၏ ခံယူခ်က္မ်ားတြင္ လူသားတို႔၏ မ်က္ျမင္ နားၾကားစေသာ သာမန္အာ႐ံုသိစိတ္ငါးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ လက္လွမ္းမီွႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားရိွသကဲ့သို႔၊ ထိုသာမန္အာ႐ံုသိစိတ္တို႔ျဖင့္ အလွမ္းမမီွ ႏိုင္ေသာအခ်က္မ်ားလည္း အေျမာက္အမ်ားရိွေနပါသည္။

       လူ႕အသိုက္အ၀န္းတြင္ လုိက္နာဖြယ္၊ ျပဳက်င့္ဖြယ္၊ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္စသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာသာတရားတို႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားသည္ သာမန္အာ႐ံုသိစိတ္တို႔ျဖင့္ သိႏိုင္၊ နားလည္ႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားလိုလိုခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ စိတ္၀ိညာဏ္၊ တမလြန္ဘ၀၊ ကံတရား၊ နိဗၺာန္စသည္တို႔သည္ မ်က္ျမင္နားၾကားစသည့္ အာ႐ံုသိစိတ္မ်ားျဖင့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ သိႏိုင္ျမင္ႏိုင္ရန္ ျဖစ္စေကာင္းေသာအရားမ်ား မဟုတ္ၾကပါေခ်။ ထိုသို႔ပင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း အဆိုပါအရာမ်ားကို ဘာသာတရားက သင္ၾကားထားသည့္အတိုင္း ယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ လက္ခံလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

       သိပၸံပညာတိုးတက္ထြန္းကားလာေသာ ယေန႔ေခတ္တြင္ လူတို႔သည္ အရာရာကို သိပၸံပညာျဖင့္ ႏိႈင္းခ်ိန္လာၾကရာ သိပၸံနည္းျဖင့္ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ေဖာ္ျပ၍ မရေသာအရာမ်ားကို တကယ္ရိွအေနျဖင့္ လက္ခံယံုၾကည္ရန္ ၀န္ေလးလာၾကပါသည္။ ဘာသာတရားမ်ားက နတ္ရိွ ေၾကာင္း၊ ငရဲျပည္ရိွေၾကာင္း ညႊန္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် နတ္မ်ား၊ ငရဲသားမ်ားကို တပ္အပ္ မျမင္ဘူးေခ်။ ငရဲျပည္ႏွင့္ နတ္ျပည္ဗိမာန္ဆိုသည္တို႔မွာလည္း နကၡတ္ပညာရွင္တို႔၏ အင္အား ေကာင္းလွေသာ နကၡတ္ၾကည့္မွန္ေျပာင္း၀တြင္ အရိပ္မွ်ပင္ ထင္မလာဘူးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းတို႔ကို ဆင္းရဲဒုက္ၡႏွင့္ အေၾကာက္တရားမ်ားမွ ပုန္းခိုလိုေသာစိတ္မ်ားက ဖန္တီးထုတ္လုပ္ လိုက္ေသာ စိတၱဇအရာမ်ားအျဖစ္သာ ႐ႈျမင္သေဘာထားလာၾကပါသည္။

       အမွန္အားျဖင့္ သိပၸနည္းျဖင့္ စမ္းသပ္၍ မရေသာအရာမ်ားမွာ သာမန္အာ႐ံုသိစိတ္ တို႔၏ နယ္နိမိတ္ျပင္ပမွ အရာမ်ားသာျဖစ္ေနေပသည္။ သိပၸံပညာဆိုသည္မွာလည္း အာ႐ံုသိစိတ္ တို႔ျဖင့္ အလွမ္းမီွႏိုင္ရာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ေဘာင္အတြင္း၌သာ စူးစမ္းရွာေဖြႏိုင္ပါသည္။

       သို႔ျဖစ္၍ အာ႐ံုသိစိတ္ငါးပါးတို႔၏ နယ္နိမိတ္ျပင္ပ၊ မ်က္ျမင္နားၾကားစသည့္ အာ႐ံုသိစိတ္မ်ားျဖင့္ အလွမ္းမမီွႏိုင္ရာ နယ္ပယ္တြင္ ကံ၊ တမလြန္၊ နိဗၺာန္စသည့္ တကယ္ရိွေနေသာ အရိွသဘာ၀တရားမ်ားကို ျငင္းပယ္ရန္ မသင့္ေပ။

       တမလြန္ဘ၀အယူအဆႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပထမစဥ္းစားသင့္သည္မွာ လူအခ်င္းခ်င္းတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမတူ၊ ထူးျခားသည့္ အခ်က္မ်ားရိွေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕သည္ ေမြးကတည္းကပင္ အက်ိဳးအကန္း၊ ဆြံ႕အသူမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရပါသည္။ ယင္းအေျခအေနမ်ားကို မိဘမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ဟု တထစ္ခ်မေျပာႏိုင္ေပ။ မိခင္တစ္ဦးတည္းမွ ေမြးဖြားလာေသာ အမႊာပူးတို႔သည္ပင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္၊ စိတ္ရင္းစိတ္ဓာတ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ကြာျခားသည္ ကိုေတြ႕ရပါသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ ယခုဘ၀ႏွင့္ မ်ားစြာမသက္ဆိုင္ဘဲ ေရွးဘ၀မ်ားစြာမွ ကံဟူေသာ အေၾကာင္းတရားတို႔၏ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ေၾကာင္း ယူဆရပါမည္။ လူတို႔၏ အရည္အေသြး၊ ထူးျခားသည့္စြမ္းရည္၊ ထူးခၽြန္သည့္ၪဏ္ရည္ၪဏ္ေသြးစသည္တို႔သည္ အတိတ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အဖန္ဖန္ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ကံ(ကမ္ၼ)မ်ား၏ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္သြယ္ မႈရလာဒ္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။

       စြမ္းအင္တည္ၿမဲျခင္းနိယာမသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႐ူပေဗဒပညာတြင္ အေျခခံတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထိုနိယာမအရ စြမ္းအင္မ်ား အသြင္ေျပာင္းေသာအခါ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေသာ္လည္း အျခားအသြင္ျဖင့္ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳး ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ေျပာင္းလဲ ရာ၌ စြမ္းအင္မွာ ပ်က္ျပယ္သြားျခင္းမရိွေပ။ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳး ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္ကြယ္သြားလွ်င္ ၎င္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ အျခားစြမ္းအင္တစ္ခု ေပၚေပါက္လာၿမဲျဖစ္သည္။ ဤသေဘာတရားအရ လူတစ္ဦး ေသဆံုးသြားေသာအခါ ေသသူ၏ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ စြမ္းအင္တို႔သည္လည္း အသြင္သစ္ျဖင့္ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ေသသည့္အခါ ႐ုပ္ခႏ္ၶာကိုယ္ အလုပ္မလုပ္ ေတာ့ေသာ္လည္း ေသသူ၏ျပန္းထန္လွေသာ တပ္မက္မႈစြမ္းအင္သည္ အရိွန္အဟုန္ျဖင့္ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနပါသည္။ ၎င္းမွတစ္ဖန္ ဘ၀သစ္တစ္ခု ျပန္လည္ျဖစ္တည္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္တို႔ကား ေနာက္ဘ၀ရိွႏိုင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယုတ္ၱိေဗဒႏွင့္ သိပ္ၸံပညာ႐ႈေထာင့္ တို႔မွ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အာဖရိက သို႔ ဗုဒၶသာသနာ ျပန္႔ပြါးျပီ

အာဖရိကတိုက္၊ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံငယ္ေလးက ခရစ္ယာန္မိသားစုမွာ Steven ကို၁၉၆၆-ခုႏွစ္က ဖြားျမင္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ငယ္ငယ္က ဘာသာတရားဆိုလို႔ ခရစ္ယာန္နဲ႔အစၥလာမ္ ၂-ခုတည္းသာရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ ၁၀ ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ

အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုနာမည္ေလာက္သာ ၾကားဖူးခဲ့သူပါ။ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သူဟာအိႏၵိယႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးရဟန္းေတာ္ ၂-ပါးနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒကို အနည္းငယ္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီး ၂-ပါး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ဗုဒၶဝါဒကိုဆက္လက္ေလ့လာဖို႔ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူက

တိဗတ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမားရွိရာကို သြားေရာက္ အ႐ိုအေသေပးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေလ့လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြမ်ားတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ

ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရကူး နည္းျပလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဝဟာအတိုင္းအတာတစ္ခုျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာေလာကီဥစၥာျပည့္စံုမႈေတြ မွာ ဘယ္လိုမွ မေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းလက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အမိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက သူ႔ကို ခရီးေဆာင္အိပ္ႀကီးသယ္ေဆာင္ၿပီး ျပန္လာမဲ့ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး သမားႀကီးအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ။သူ႔ကိုတကယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရးကူးရာမွာသံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြသယ္လာတဲ့ ဆံပင္ရိတ္ထားတဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ေရကူးစရာ ပင္လယ္မရွိ တရားေဆြးေႏြးစရာဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကို ဒါေတြသယ္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းေနၾကတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံက ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိဳ႕က မင္းစိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လား ဆရာဝန္ျပပါလားလို႔ ေနာက္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္တရားအားထုတ္နဲ႔သာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနခဲ့တယ္။ (သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာသူအလုပ္၊လုပ္ခဲ့တဲ့ အပန္းေျဖစခန္းေလးဟာ ဆူနာမီဒဏ္ ခံလိုက္ရေတာ့ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ မ်ားစြာ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးသြားတဲ့ သတင္းကိုၾကားခဲ့ရတယ္။

ဆရာေတာ္အေလာင္ လ်ာတြက္လည္း သံေဝဂယူစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမၼယ္။

(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာသနာျပဳဖို႔ လူျဖစ္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တာေၾကာင့္

နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေနသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။)
အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ စာအုပ္ေတြအားလံုးမီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔နဲ႔ ဘိုင္ဘယ္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာထိုင္ဖတ္ေနဖို႔၊ သူ႔ကို ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ျပန္ျဖစ္လာဖို႔စည္း႐ံုးၾကေသးတယ္။ သူ႔ကို အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိတ္ကေလး၊ ၾကက္ကေလးေတြ စားဖို႔

လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္လာတဲ့ ေယာဂီလူငယ္Steven က အေကာင္ေတြ သတ္တာကို မလိုလားေတာ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔အတြက္သတ္မွာကို လံုးဝ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ေဒသမွာ

သူဟာတစ္ဦးတည္း တရားအားထုတ္ေနတယ္။ တိုင္ပင္စရာမိတ္ေဆြနဲ႔ နည္းခံစရာဆရာမရွိတဲ့ဘဝမွာ သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပိုမိုျပည့္စံုတဲ့ အမွန္တရားကိုရွာေဖြဖို႔ သူဟာ အမိေျမကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္စြန္႔ခြာရျပန္တယ္
 ေတာင္အေမရီကား ေျမာက္အေမရီကားမွာ ဝိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ TathagataMeditation Center TMC မွာ တရားအားထုတ္ခြင့္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သူဟာ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ TMC စင္တာကပဲ

ဗီယက္နာမ္ဆရာေတာ္ေတြ၊ ျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးမွ ရဟန္းျပဳသြားေသာ သိဒၶတၳေဂၚတမ ဘုရားရွင္ရဲ႕

သားေတာ္အျဖစ္ကို ရယူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶရကၡိတ ဘြဲ႔ေတာ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းဘဝကို ခံယူလိုက္တယ္။



ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ၾကားေဒသတစ္ခုမွာ တရားအားထုတ္ေနရရင္ ေကာင္းမလား၊ အမိေျမကို

ဓမၼမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ အေတြး ၂-မ်ိဳးဝင္လာတယ္။

ျမန္မာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးပ႑ိတက ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ သာသနာျပဳဖို႔ကိုအားေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ အေမရိကန္လူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးမွမရွိတဲ့ေဒသမွာ ရဟန္းတပါးအျဖစ္ ေနဖို႔ မလြယ္ကူႏုိင္ေၾကာင္းစားဖို႔ေနဖို႔ပင္ အခက္အခဲရွိႏိုင္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာၾကေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ ဗုဒၶရကၡိတဟာ အမိေျမကို ျပန္ၿပီး ဗုဒၶသာသနာျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမိေျမကို မျပန္ခင္ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊သိရီလကၤာႏိုင္ငံေတြကို အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ သိရီလကၤာႏိုင္ငံဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက သူ႔အျပန္လမ္းအတြက္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္၂-ဆူထဲက တစ္ဆူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူသြားဖုိ႔ ေပးလိုက္တယ္။ သူကလည္း

အ႐ြယ္ႀကီးမားတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ယူဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။

ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ေလယာဥ္နဲ႔ သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကင္ညာႏိုင္ငံအေရာက္အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မဖူးျမင္ဖူးတဲ့ လူေတြကသူ႔ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေဒသခံ Maasai လူမ်ိဳးစုတစ္ခုရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ဆင္တူေနလို႔ Maasai မဟုတ္ဘဲ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပခဲ့ရတယ္။



အိမ္ျပန္ေရာက္လိုက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက တအံ့တၾသျဖစ္ရတယ္။သားရဟန္းကိုၾကည့္ၿပီး Steven မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးေသးတယ္။

ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ သားျဖစ္သူကို အိမ္အေရာက္ျပန္ပို႔ေပးေသာ God ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေသးတယ္။ သားျဖစ္သူကေတာ့သူ႔ကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ဘုရားသခင္ဆိုတာ

လံုးဝမရွိေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမျဖစ္သူစိတ္အေႏွာင္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဘာမွ မေျပာပဲေနခဲ့တယ္။



ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးနဲ႔ သဃၤန္းဝတ္ႀကီးနဲ႔ အိမ္မွာၾကာၾကာေနလို႔မသင့္ေတာ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာေအာင္အားထုတ္ရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ TMC စင္တာက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕

ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေသာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စင္တာတစ္ခုကိုဖြင့္လစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။



သတင္းသံုးရာ၊ ဆြမ္းခံရာ၊ အစစ နားမလည္သူေတြမ်ားလို႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကိုင္တဲ့ ယပ္ကို တင္းနစ္ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးအတြက္ ဘတ္တန္လို႔ထင္သူေတြ၊ သပိတ္ကို

ဗုံးထင္သူေတြ၊ ေဘာလံုးထင္သူေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကိုၾကည့္ၿပီးတိုင္းရင္းေဆးေရာင္းတဲ့ Maasai ထင္သူေတြ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းခံထြက္လို႔ ဆြမ္းေလာင္းရေကာင္းမွန္းသိသူကလည္း မရွိသေလာက္ ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဖိနပ္မပါေခ်ဗလာနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဆင္းရဲသားမ်ားကေတာင္ ဆြမ္းလွဴဖို႔ သဒၶါတရားေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။



အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ထိုင္းမိသားစုေတြ၊ သိရီလကၤာမိသားစုေတြရဲ႕ လိပ္စာကို ရခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေတာ္ႀကီးကိုပါ အတူတကြအဆိုပါ မိသားစုေတြဆီကို ႂကြခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကစုေပါင္းဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေထရဝါဒပံုစံစနစ္တက် သဃၤန္း႐ံုထားတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမွာ္ရလို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာဆြမ္းကိုလည္းေလာင္းလွဴၾက ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ၾကတာေတြ႔ေတာ့မယ္ေတာ္ႀကီးက အလြန္တရာ အံ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ သိရီလကၤာလူမ်ိဳးကလည္းစက္႐ံုတစ္ခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။

ဆရာေတာ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒီတို႔ ထံုးစံအတိုင္း႐ိုေသစြာရွိခိုးကန္ေတာ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕

စိတ္ခံစားမႈသဒၶါတရားကို ျမင္လို႔ ဆရာေတာ္က လက္်ာေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး ခၽြတ္ခန္းကို သတိရခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးသေ႐ြ႕ ဆြမ္းအဖို႔ကိုတာဝန္ယူပါရေစလို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။



အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေလာေလာဆယ္အေနအားျဖစ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၁၀-ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီဟာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ တင့္တယ္လွတဲ့

႐ူပကာယတေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတတ္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နဲ႔ ဗုဒၶဝါဒကို ေလ့လာလိုေၾကာင္းသားရဟန္းေျပာပါတယ္။ သားျဖစ္သူက တရာဓမၼေတြ ေဟာျပလို႔ မယ္ေတာ္၊ႏွစ္မေတာ္နဲ႔ ေယာက္ဖ၊ တူ/တူမ မ်ားအျပင္ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕နဲ႔ အနည္းငယ္ေသာ

ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သရဏဂံုသံုးပါးနဲ႔ ငါးပါးေသာ နိစၥသီလတို႔ကိုတည္ေဆာက္သူ ဗုဒၶရဲ႕တပည့္သာဝကမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အခုေတာ့အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ ရတနာေျမ ျဖစ္ေသာ ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ the pearl of Africa မွာ

ဗုဒၶဝါဒဟာ စတင္လို႔ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါၿပီ။



ဆရာေတာ္ဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာညီလာခံႀကီးကိုလည္း ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံေတာ္ ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ ပထမဆံုးတတ္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။King Oyo of Tooro ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံက Tooroေဒသရဲ႕ဘုရင္ေလး Oyo ဟာလည္း ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ အစည္းအေဝးကို တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။



မၾကာေသးခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးေဆာင္က်င္းပခဲ့တဲ့ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုအစည္းအေဝးႀကီးကိုလည္း တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။



ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ Kampalaၿမိဳ႕ေတာ္က University of Makere ရဲ႕ဖိတ္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို ေဟာေျပာခဲ့ရပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ မဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္မွာလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဟာေျပာမႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြပါပဲ။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ ခရီးစဥ္နဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။



Uganda Buddhist Centre
Plot 31, Garuga Road, Bulega, Entebbe
P.O.Box 16650, Kampala
UGANDA
Telephone: +256-(0)414-662203
Mobile phone: +256-(0)782-159985
E-mail : ugandabuddhistcentre@gmail.com
Web site: http://www.ugandabuddhistcentER.org/

တမလြန္ဘ၀ အယူအဆအမ်ိဳးအမိ်ဳး

ဆင္ျခင္ေတြးေခၚတတ္ၿပီး အသိၪာဏ္ရိွသည့္ ကမၻာ့လူသားတို႔အား ကာလအရွည္ဆံုး စိန္ေခၚခဲ့ေသာ ဘ၀ျပႆနာတစ္ရပ္မွာ တမလြန္ဘ၀ (ေနာက္ဘ၀)ျပႆနာပင္ ျဖစ္ေလသည္။                “လူသား တို႔သည္ ေသသည္၏အျခားမဲ့၌ တစ္ဖန္ဘ၀သစ္ ျဖစ္ရဦးမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ လူသားတို႔သည္ ေသၿပီးသည့္ေနာက္ ဘ၀သစ္တစ္ဖန္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဘ၀ျပတ္စဲသြားမည္ေလာ”စသည္ျဖင့္ တမလြန္ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားေတြးေခၚခဲ့ၾက၏။

       အထက္ပါအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာစေသာ ကမၻာ့ဘာသာႀကီး အားလံုးလိုလိုပင္ “လူေသလွ်င္ျပတ္သည္”ဟူေသာ အဆိုကို လက္မခံၾကေပ။ လူသည္ ေသၿပီးေနာက္ တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ရဦးမည္ဟူ၍ကား ကမၻာ့ဘာသာႀကီးမ်ားက သေဘာတူ လက္ခံၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ပံုျဖစ္နည္းတြင္သာ ကဲြလဲြမႈရိွၾကပါသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာႏွင့္ အစၥလာမ္ဘာသာမ်ားအရ လူေသေသာအခါ ၀ိညာဥ္သည္ မေသဘဲ က်န္ရစ္ေန၏။ ၎င္း၀ိညာဥ္မ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ ေနာက္ဆံုး တရားစီရင္ေသာေန႔တြင္ အသီးသီးလာေရာက္၍ အစစ္အေဆးခံၾကရမည္ျဖစ္၏။ ၎င္းတို႔အား ဘုရားသခင္က စစ္ေဆး၍ မိမိတို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈအလိုက္ ထာ၀ရသုခ (ေကာင္းကင္ဘံု)သို႔လည္းေကာင္း၊ ထာ၀ရဒုကၡ (ငရဲဘံု)သို႔လည္းေကာင္း အသီးသီး ပို႔ေဆာင္ေပးမည္ဟု ယင္းဘာသာ၀င္မ်ားက လက္ခံယံုၾကည္ၾကပါသည္။

       ဟိႏၵဴဘာသာအရ တမလြန္ဘ၀ျဖစ္ပံု

       ဟိႏၵဴ၀ါဒအရ ကမၻာေလာကႀကီးႏွင့္တကြ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔ကို မဟာျဗဟၼာႀကီးက ဖန္ဆင္းၿပီး သတၱ၀ါအသီးသီးတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲ၌ အတၱေလးတစ္ခုစီကို ထည့္ေပးလိုက္၏။ ယင္းအတၱေလးရိွမွသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အသက္ရွင္ၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနႏိုင္၏။ ၎င္းအတၱကို ဇီ၀အတၱဟုေခၚၿပီး မည္သည့္အခါမွ် မပ်က္စီးႏိုင္ေပဟုလည္း ယူဆၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိႏၵဴ၀ါဒအရ ဤကမၻာႀကီးအပါအ၀င္ သက္ရိွသက္မဲ့အရာအားလံုးသည္ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ စက္၀ိုင္းအတြင္းမွ သမုတိသစၥာမ်ားသာျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ပရမတၳအားျဖင့္ အႏွစ္အသား ခုိင္မာစြာ ထာ၀ရတည္ရိွသည့္ အရာမွာ “ပရမတၱမ”ေခၚ ထာ၀ရဘုရားႏွင့္ ထိုထာ၀ရဘုရားရွင္ ဖန္ဆင္းသည့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ အတၱ(အတၱမ)မ်ားသာျဖစ္သည္။ စင္စစ္ အတၱသည္ ထာ၀ရဘုရား၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သျဖင့္ အမွန္ရိွျခင္း၊ သိတတ္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းဂုဏ္သတ္ၱိမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။

       သုိ႔ေသာ္လည္း ထိုအတၱသည္ ႐ုပ္ခႏၶာႏွင့္ ေႏွာင္ဖဲြ႕မိၿပီး ေမာဟအ၀ိဇၨာ၏ ဖံုးလြမ္းျခင္းကို ခံေနရသျဖင့္ မိမိ၏ဘ၀မွန္ကို မသိျမင္ဘဲရိွေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ႐ုပ္ခႏၶာပ်က္စီးသြားေသာအခါ အတၱသည္ အျခားခႏၶာအိမ္တစ္ခုသို႔ ၀င္ၿပီး သတၱ၀ါအသစ္ ျပန္လည္ျဖစ္ရသည္။ သတၱ၀ါ အသီးသီးတြင္ရိွသည့္ အတၱမံေခၚ၀ိညာဥ္သည္ မိမိတို႔၏ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈအလိုက္ လူ၊ နတ္၊ တိရိစၦာန္႐ုပ္ခႏၶာအိမ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲသို႔ လွည့္ေျပာင္း၀င္၍ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ခံစားရသည္။

       ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ထိုအတၱသည္ မိမိ၏အညစ္အေၾကးမ်ား ပေပ်ာက္၍ လံုး၀သန္႔ရွင္းျဖဴစင္သည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံအားထုတ္ရသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ႐ုပ္အေႏွာင္အဖဲြ႕တြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မိေနေသာ အတၱသည္ ၀ိဇၨာ(ၪာဏ္)အျမင္ရရိွလာၿပီး မိမိ၏ပင္ကိုယ္ဘ၀ကို သိျမင္လာသည္။ ထိုအခါ ႐ုပ္အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္၍ ေမာကၡဟူေသာ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရရိွသြားသည္။ ထိုသို႔ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရရိွသြားျခင္းဟူသည္ မူလထာ၀ရ၀ိညာဥ္ (ထာ၀ရဘုရား)ႏွင့္ ျပန္လည္ပူးေပါင္းသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေမာကၡသို႔ မေရာက္ေသးသေရြ႕ လူ၊ နတ္၊ တိရိစၦာန္စသည့္ သက္ရိွ သတၱ၀ါတို႔၏ အျဖစ္မ်ားတြင္ စုန္ဆန္ကူးေျပာင္းေနရသည္။

       ဥပမာအားျဖင့္ လူသားတို႔တြင္ ရွိေသာအတၱကို ဆိုပါအံ့။ ၎င္းအတၱသည္ ပဋိသေႏၶ တည္စကတည္းက လူ၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ တည္ရိွလာခဲ့ၿပီး မည္သည့္အခါမွ် မပ်က္စီးဘဲ အၿမဲတည္ ရိွေန၏။ ထိုလူေသသြားေသာအခါ ၎အတၱသည္ ထိုေသသြားေသာလူ႕ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုထဲသို႔ ၀င္ၿပီး ေနာက္တစ္ဘ၀ျဖစ္၏။ ထိုဘ၀တြင္လည္း ထိုလူေသသြား ေသာအခါ ေနာက္ထပ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုထဲသို႔၀င္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ဘ၀ျဖစ္ျပန္ေလ၏။ ဤနည္းအားျဖင့္ ၎င္းအတၱေလးသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ မပ်က္စီးဘဲ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ ကူသြားေန၏။ ယင္းသေဘာကို ဟိႏၵဴျဗဟၼဏ၀ါဒအရ သံသရာဟု ေခၚ၏။

       ေနာက္ဆံုးတြင္ ေယာဂကမၼ႒ာန္းမ်ား အားထုတ္ေသာအခါ ယင္းအတၱမွာ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမ်ား စင္ၾကယ္သြားၿပီး ျဖဴစင္ေတာက္ေျပာင္ လာေလ၏။ ထိုအခါ ေနာက္ဘ၀မကူးေတာ့ဘဲ “ပမရတၱမ”ေခၚေသာ မဟာျဗဟၼာႀကီးႏွင့္ တစ္သားတည္း ေပါင္းစည္းမိသြားေလ၏။ ထိုအခါ အတၱသည္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္သြား၏ဟု ယူဆၾကေလသည္။

      ဂ်ိန္းဘာသာအရ တမလြန္ဘ၀ျဖစ္ပံု

       အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဂ်ိန္းဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာတို႔သည္ တမလြန္ဘ၀ႏွင့္ ကမၼ၀ါဒကို လက္ခံေသာ ဘာသာႀကီးမ်ားျဖစ္၏။ ထိုဘာသာႀကီးသံုးခုအနက္ ေဖာ္ျပၿပီးေသာ ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ကမၼ၀ါဒ၊ သံသရာ၀ါဒ၊ အတၱ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒကို လက္ခံသည္။ ယခုေဖာ္ျပမည့္ ဂ်ိန္းဘာသာသည္ ကမၼ၀ါဒ၊ သံသရာ၀ါဒႏွင့္ အတၱ၀ိညာဥ္ကို လက္ခံေသာ္လည္း ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒကို လက္မခံေပ။ ဂ်ိန္းဘာသာ၏ ဦးေဆာင္ပုဂ္ၢိဳလ္ကို “ဇိန” သို႔မဟုတ္ “မဟာ၀ီရ”ဟု ေခၚၾကသည္။ “ဇိန”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကိုပင္ ေခတ္အလိုက္ “ဂ်ိန”(အိႏ္ၵိယသံ)၊ “ဂ်ိန္း”ဟု ေခၚၾကသည္။ ယခုအခါ “ဂ်ိန္းဘာသာ”ဟု လူသိမ်ားၾကသည္။

       ဂ်ိန္းဘာသာအယူ၀ါဒတြင္ အသက္ဇီ၀(အတၱ)သည္ လူႏွင့္တိရိစၦာန္မ်ားတြင္သာ ရိွသည္မဟုတ္။ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ေျမ၊ ေလ၊ ေရ၊ မီးဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔တြင္လည္း အသက္ဇီ၀ရိွသည္ဟု ယံုၾကည္ လက္ခံသည္။ ယင္းအတၱ၏ မူလသဘာ၀အရ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ ဂုဏ္သတ္ၱိရိွေသာ္လည္း ျပဳလုပ္အားထုတ္မႈ(ကမၼ)မ်ားေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းရၿပီး ဘ၀သစ္မ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္ေနရသည္။ ဤနည္းျဖင့္ အတၱသည္ ကံေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တည္းဟူေသာ ေလွာင္အိမ္အတြင္း၌ ခ်ဳပ္မိေနေတာ့သည္။ ဘ၀အဆက္ဆက္ ကူးေျပာင္းျခင္းျဖင့္ သံသရာလည္ေနေစရန္ အတၱကိုကံက ဒဏ္ခတ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္မ်ားက ကံမ်ားကို ဒဏ္မ်ားဟု သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနႏွင့္ မာယာဟူေသာ ကိေလသာမ်ားသည္ ႐ုပ္ခႏၶာ၌ အတၱခ်ဳပ္မိေနေအာင္ ေႏွာင္ဖဲြ႕ထားေသာကံ၏ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

       ဒဏ္ဟုေခၚေသာ ကံမ်ားေၾကာင့္ အတၱသည္ အေရာင္အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရိွေနရသည္။ အသြင္သ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနရသည္။ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုလွ်င္ ကမၼမ်ားကို သုတ္သင္ ေခ်မႈန္းရေပမည္။ ကမၼမ်ားကို သုတ္သင္ေခ်မႈန္းရန္ နည္းလမ္းမွာ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္ညႇင္းဆဲ၍က်င့္ျခင္း “

အတၱကိလမထာႏုေယာဂ”ဟူေသာ အက်င့္ျဖစ္၏။ ထိုအက်င့္ကို က်င့္သံုးရာ၌ အသက္ေသသည့္အထိ ျပင္းထန္စြာ က်င့္ေလေကာင္းေလပင္ ျဖစ္၏။

       ဤသို႔က်င့္ျခင္းအားျဖင့္ အတိတ္ကျပဳက်င့္မိခဲ့သည့္ ကံမ်ား(ဒဏ္မ်ား) ကုန္ခမ္းသြားၿပီး ကံအသစ္(ဒဏ္အသစ္)မ်ားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုအတၱကိလမထာႏုေယာဂအက်င့္ကို ျပင္းထန္စြာ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံျခင္းျဖင့္ ဒဏ္မ်ားမွ ကင္းလြတ္သြားေသာအခါ အတၱသည္ ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ အေရာင္အ၀ါမ်ား ထြက္လာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေႏွာင္အဖဲြ႕မွ လြတ္ေျမာက္ သြားေသာ အတၱသည္ ဇိနတို႔ ေပ်ာ္စံရာ စၾက၀ဠာ၏ အေခါင္အဖ်ားသို႔ ေရာက္ရိွသြားေတာ့သည္။ ဤသို႔ လြတ္ေျမာက္မႈကို “ဇိနမုတ္ၱိ”ဟု ေခၚသည္။

        ကမၼမ်ား(ဒဏ္မ်ား)မကုန္ေသးပါက ဇိနမုတ္ၱိမျဖစ္ေသးေပ။ သံသရာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေပ။ လူ၊ နတ္၊ တိရိစၦာန္ဘ၀မ်ားတြင္ က်င္လည္ေနရသည္။ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ ကူးေျပာင္းကာ ကမၼမ်ား(ဒဏ္မ်ား)၏ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ခံစားေနရေလသည္။

        ဗုဒၶဘာသာအရ တမလြန္ဘ၀ျဖစ္ပံု

 အနတၱ၀ါဒျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ အရမူ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္၍ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္စဥ္အေပၚ၌ အေျခခံလ်က္ ေနာက္ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ယူဆ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ၀ါဒအရ တမလြန္ဘ၀ျဖစ္ရန္ အတၱ, အသက္၀ိညာဥ္ရိွဖို႔ရန္ မလိုအပ္ေပ။ သတၱ၀ါေသၿပီးေနာက္ ေရွးဘ၀၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ အေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀၌ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္အက်ိဳးအေနျဖင့္ ျဖစ္ေပၚသည္ကို တမလြန္ဘ၀ဟု ေခၚေ၀ၚျခင္းသာျဖစ္၏။ ဟိႏၵဴတို႔၏ အတၱမံကို လည္းေကာင္း၊ ခရစ္ယာန္တို႔၏ ဆိုးလ္ေခၚ ၀ိညာဥ္ကိုလည္းေကာင္း ဗုဒၶ၀ါဒက လက္မခံေပ။ ဘ၀ကူးေျပာင္းစရာ အေစ့၊ အဆန္၊ အႏွစ္အသား၊ အထည္ျဒပ္၊ အသက္၊ လိပ္ျပာဟူ၍ မရိွေၾကာင္း လက္ခံၾကပါသည္။ ေသခါနီးသတၱ၀ါသည္ မိမိျပဳခဲ့ဖူးသည့္ ေကာင္းမႈကံ၊ မေကာင္းမႈကံ တစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ၊ ထိုကံကို ျပဳလုပ္စဥ္က ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ အာ႐ံု(ကမၼနိမိတ္)ကိုျဖစ္ေစ၊ လားေရာက္ရမည့္ ေနာက္ဘ၀၏ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး(ဂတိနိမိတ္)ကိုျဖစ္ေစ ထင္ျမင္ စြဲလမ္းလ်က္ရိွေနသည္။ ထိုအာ႐ံုမ်ားကို အလိုမရိွေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ပယ္ေဖ်ာက္၍ လည္းမရ။ ျငင္းပယ္၍လည္းမရေပ။ ယင္းသို႔ေသာ အာ႐ံုနိမိတ္တစ္ခုခုကို စြဲလမ္းလ်က္ႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုး စုတိစိတ္(ေသစိတ္)ခ်ဳပ္ကာ ေသဆံုးသြားရသည္။

       စုတိစိတ္(ေသစိတ္)ျပတ္စဲသြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေသခါနီးက စြဲလမ္းခဲ့သည့္ အာ႐ံုနိမိတ္ကိုပင္ ဆက္လက္ထင္ျမင္လ်က္ ဘ၀သစ္၌ စိတ္သစ္စတင္ျဖစ္ေပၚလာရပါသည္။ ေသသြားသည့္သတၱ၀ါသည္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးလံုး ပ်က္စိးသြားပါေသာ္လည္း ေသခါနီးတြင္ စြဲလမ္းခဲ့ေသာ ေရွးစိတ္တို႔၏ စြမ္းအားအရိွန္အဟုန္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀သစ္၌ စိတ္အသစ္ ဆက္စပ္လ်က္ ျဖစ္သြားရျပန္ပါသည္။ ယင္းစိတ္ကို ေရွးဘ၀ႏွင့္ေနာက္ဘ၀ကို ဆက္စပ္ ေပးေသာေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶစိတ္ဟု ေခၚသည္။

       ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ ႐ုပ္ရိွသည့္ ဘံုဌာနတြင္ျဖစ္မူ ပဋိသေႏၶစိတ္၏ တည္ရာမီွရာ႐ုပ္မ်ား (ကလာပ္စည္းမ်ား)လည္း ကံစြမ္းအားေၾကာင့္ ထိုပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္အတူ တစ္ပါးတည္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ေနာက္ကာလမ်ား၌ သိစရာ၊ ထိစရာ၊ ၾကားစရာ၊ ျမင္စရာမ်ားကို သိႏိုင္၊ ထိႏိုင္၊ ၾကားႏိုင္ေသာ အာ႐ံုသိအဂၤါမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာင့္ ထိုအဂၤါမ်ား ဖံြ႕ၿဖိဳးျပည့္စံုလာၿပီး ျမင္,ၾကားစသည့္ သိစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔သည္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။

ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ ယံုၾကည္မႈ

႐ုပ္၀ါဒအရ လူ(သို႔မဟုတ္) သက္ရိွသတၱ၀ါသည္ ျမဴ(႐ုပ္မႈန္႕႐ုပ္ခဲ)တို႔၏ မေတာ္တဆ ေပါင္းစပ္မႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္ဆိုသည္မွာလည္း ၎င္း႐ုပ္တို႔၏ ဖဲြ႕စည္းမႈ အျမင့္မားဆံုးအခ်ိန္တြင္ ႐ုပ္တို႔၏ အေရာင္ဟပ္မႈေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤ၀ါဒအရ လူႏွင့္တိရိစၦာန္၊ တိရိစၦာန္ႏွင့္အရာ၀တၳဳတို႔တြင္ မည္သည့္ျခားနားခ်က္မွ် မရိွ။ စိတ္ခံစားမႈ၊ အလွအပဖန္တီးမႈ၊ က်င့္၀တ္သိကၡာေစာင့္ထိန္းမႈစသည္တို႔ေၾကာင့္ လူသည္ တိရိစၦာန္ထက္ပို၍ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္ဟုမဆိုႏိုင္ေပ။ ႐ုပ္တို႔၏ တိုးတက္မႈ နိမ့္ျခင္း ျမင့္ျခင္းသာ ကြာျခားပါသည္။ အျခားကြဲလြဲခ်က္မရိွေခ်။ အရာရာသည္ ႐ုပ္တံုး႐ုပ္ခဲမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါေတာ့သည္။

       အထက္ေဖာ္ျပပါ ႐ုပ္၀ါဒအရ လူအပါအ၀င္ သက္ရိွတို႔သည္ ေသသည္၏အျခားမဲ့၌ ဘာမွ် မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေသဆံုးၿပီးလွ်င္ ျပတ္၍ ေနာင္ဘ၀ဟူ၍လည္း မရိွႏိုင္ေပ။ ေနာင္ဘ၀ မရိွေတာ့သျဖင့္ ငရဲ၊ နတ္ျပည္စသည္တို႔သည္လည္း မရွိႏိုင္ေပ။ တမလြန္ဘ၀ဆိုသည္ကို ၎င္း၀ါဒီမ်ားက လက္မခံၾကပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎င္း႐ုပ္၀ါဒီမ်ားအတြက္ ဘာသာေရး ဆိုသည္မွာလည္း မည္သို႔မွ်အသံုးမ၀င္ မလိုအပ္ေတာ့ေခ်။

       အမွန္အားျဖင့္ တမလြန္ဘ၀ရိွသည္ဟူေသာ အယူအဆသည္ အလြန္ေရွးက်သည့္ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ လူ႕သဘာ၀အရ လူတိုင္းသည္ မေသလိုၾကေပ။ ထာ၀ရရွင္သန္ ေနလိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသရမည္ကို မလိုလားၾကေပ။ ေသရမည္ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ““သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ”ဟူေသာ ေဒသနာအရ ေမြးဖြားလာတိုင္းေသာ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ေသျခင္းကို ေရွာင္လြဲ၍ မရႏုိင္ေပ။ ေရွာင္လြဲမရ၍ ေသရလွ်င္ ေသၿပီးသည့္ေနာက္၌ ဘ၀တစ္ဖန္ ျဖစ္လိုၾကျပန္သည္။ အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ေနလိုေသာ္လည္း အၿမဲထာ၀ရရွင္သန္ေနရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အခါ ေသၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျပန္၍ရွင္သန္လိုၾကျပန္သည္။ ဤသည္ကိုပင္ ဘ၀တဏွာဟု ေခၚ၏။ ထိုသို႔ ျပန္၍ရွင္သန္လိုေသာေၾကာင့္ အသက္ျပန္ရွင္ေရးကို အေလးထားစဥ္းစားခဲ့ၾကရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ တမလြန္ဘ၀ရိွသည္ဟု လိုရာဘက္ကို ဆဲြ၍ ဆံုးျဖတ္ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တမလြန္ဘ၀ယံုၾကည္မႈသည္ လူသားတို႔၏ သဘာ၀စိတ္ဓာတ္ တစ္မ်ိဳးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

     ဗုဒၶဘာသာတြင္ ေထရ၀ါဒ၊ မဟာယာနစသည္ျဖင့္ ဂိုဏ္းကြဲေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေသာ္လည္း ဂိုဏ္းကဲြအားလံုးကပင္ တမလြန္ဘ၀ရိွသည္ကို လက္ခံၾကသည္။ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚမႈ (သံသရာ)ႏွင့္ ျပဳလုပ္မႈ(ကမၼ)သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ၎င္းတို႔ မရိွလွ်င္ ဗုဒၶ၀ါဒမရိွႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္မႈ(သံသရာ) မရိွလွ်င္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ရာတရား (နိဗၺာန္)ဟူ၍လည္း မရိွႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာကို ျငင္းပယ္ျခင္းသည္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ရာနိဗၺာန္ကို ျငင္းပယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၍ နိ္ဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားျဖစ္ေသာ ဗုဒၶ၀ါဒကို အေျခမွ တူးၿဖိဳသည္ႏွင့္ မျခားေပ။

       ဗုဒၶ၏ေဟာၾကားခ်က္မ်ားအနက္ မ်ားစြာေသာသုတ္ၱန္တို႔တြင္ ဘ၀သံသရာအေၾကာင္းကို ျပဆိုထားသည္ကို ေတြ႕ရိွႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူၿပီးေနာက္  ပထမဦးစြာ အေနကဇာတိ သံသာရံ အစရိွသည္ျဖင့္ ““ငါသည္ ခႏၶာအိမ္ကို တည္ေဆာက္တတ္သည့္ တဏွာလက္သမားကို ရွာေဖြခဲ့ရာ သဗၺညဳတၪဏ္ေတာ္ကို မရႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာကာလပတ္လံုး က်င္လည္ခဲ့ရၿပီ၊ အဖန္ဖန္ပဋိသေႏၶေနျခင္းသည္ ဆင္းရဲလွစြာ၏၊ ခႏၶာအိမ္ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေဆာက္လုပ္သည့္ တဏွာလက္သမား၊ ယခုအခါ ငါသည္ သင့္ကို ေတြ႕ၿပီ၊ သင္သည္ ငါ၏ခႏၶာအိမ္ကို ေနာက္ထပ္ေဆာက္လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့၊ အိမ္၏အျခင္ ရနယ္အားလံုးကို ငါခ်ိဳးဖ်က္ခဲ့ၿပီ၊ အိမ္၏အထြတ္ကိုလည္း ငါဖ်က္ခဲ့ၿပီ၊ ဒိုင္းလႊားတို႔ကိုလည္း ငါဖ်က္ၿပီးၿပီ၊ ငါ၏စိတ္သည္ ျပဳျပင္စီရင္မႈကင္းသည့္ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးၿပီ၊ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ၿပီ”ဟူ၍ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခဲ့သည္။

       အထက္ေဖာ္ျပပါ ““အေနကဇာတိ သံသာရံ””အစခ်ီေသာ ဘုရားရွင္၏စကားေတာ္သည္ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚမႈကို အထင္အရွားျပဆိုေနေပသည္။ ထို႔ျပင္ ၎င္းေဒသနာေတာ္တြင္-

၁။ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာကာလပတ္လံုး က်င္လည္ခဲ့ရၿပီဆိုေသာ စကားရပ္၊

၂။ အဖန္ဖန္ပဋိသေႏၶေနရျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏ဟူေသာ စကားရပ္၊

၃။သင္တဏွာလက္သမားသည္ ငါ၏ခႏၶာအိမ္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ ေတာ့မည္မဟုတ္ဟူေသာ စကားရပ္မ်ားသည္ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚမႈကို ဘုရားရွင္လက္ခံေတာ္ မူေၾကာင္းကို ျပသေနပါသည္။

       ထိုမွတစ္ဖန္ “ေသာတာပန္ပုဂ္ၢိဳလ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘံုဘ၀တြင္ ခုႏွစ္ႀကိမ္သာ ျပန္လည္ေမြးဖြားရသည္။ သတၱ၀ါတို႔သည္ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ က်င္လည္ရကုန္၏။”ဟူေသာ စကားရပ္တို႔ကိုလည္း ေနရာမ်ားစြာတို႔၌ ေဟာၾကားထားေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။

       ထို႔ျပင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ အခ်ိဳ႕ေသာသုတ္ေတာ္မ်ား၊ ပဋိစ္ၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္၊ ေပတ၀တၳဳ၊ ၀ိမာန၀တၳဳ၊ အပါဒါန္ပါဠိေတာ္မ်ား၊ ဓမၼပဒ၀တၳဳေတာ္မ်ား၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားစသည္တို႔တြင္လည္း တမလြန္ဘ၀ သေဘာတရားမ်ားကို ေတြ႕ရိွႏိုင္ပါသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အေထာက္အထားမ်ားအရ ဗုဒၶသည္ ဘ၀ဆက္လက္ျဖစ္မႈ (သံသရာ)ကို လက္ခံေဟာေျပာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶ၏၀ါဒသည္လည္း သံသရာကို လက္ခံေသာ ၀ါဒျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။